دوربینی کور دارد مرد را

همچو خفته در سرا کور از سرا

سر بریدن واجب آید مرغ را

کاو بغیر وقت جنباند درا

حزم این باشد که نفریبد ترا

چرب و نوش و دامهای این سرا

از خجالت باز گفت او خواجه را

چند وعده چند بفریبی مرا

او نمی‌دانست گرد گرگ را

با چنین دانش چرا کرد او چرا

مغز حیوانات بوی شیر را

می‌بداند ترک می‌گوید چرا

ما بری از دعوتت دعوت ترا

ما ننوشیم این دم تو کافرا

می‌زنی دستی بر آن کوزه چرا

تا شناسی از طنین اشکسته را

آنچنان نزدیک بنماید ورا

که دویدن گرد بالوعهٔ سرا

دل ازین بر کن که بفریبی مرا

یا به جز فی پس‌روی گردد ترا

خوش نیامد گفت تو هرگز مرا

من بری‌ام از تو در هر دو سرا

پیش ازین طوفان و بعد این مرا

تو مخاطب بوده‌ای در ماجرا

روی با اطلال کرده ظاهرا

او کرا می‌گوید آن مدحت کرا

هر نبی زان دوست دارد کوه را

تا مثنا بشنود نام ترا

گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را

حشر گردانم بر آرم از ثری

گفت نه نه راضیم که تو مرا

هم کنی غرقه اگر باید ترا

دی سؤالی کرد سایل مر مرا

زانک عاشق بود او بر ماجرا

بعد از آن سوگند داد او جمله را

تا که غمازی نگوید ماجرا

گر بگویم متهم دارد مرا

ور نگویم جد شود این ماجرا

من در آن دم وا دهم چشم ترا

تا فرو خوانی معظم جوهرا