گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

اثر میر نخواهم که بماند به جهان

میر خواهم که بماند به جهان در اثرا

هرکه را رفت همی‌باید رفته شُمَری

[...]

بتا، نخواهم گفتن تمام مدح ترا

به شرم دارد خورشید اگر کنم سپری

بار کژ مردم به کنگرش اندرا

چون ازو سودست مر شادی ترا

که زارا دلیرا شها نوذرا

گوا تاجدارا مها مهترا

نشان ار توانی و دانی مرا

دهی و به شاهی رسانی ورا

شود پشت رستم به نیرو ترا

هلاک آورد بی‌گمانی مرا

کرا آمد این پیش کامد مرا

بکشتم جوانی به پیران سرا

بدو گفت خورشید فش مهترا

جهاندار و بیدار و افسونگرا

پس آن دختر نامور قیصرا

که ناهید بد نام آن دخترا

ز پیش اندر آمد به دشت اندرا

به زهر آب داده یکی خنجرا

دریغا سوارا گوا مهترا

که بختش جدا کرد تاج از سرا

چنانچون پدر داد شاهی مرا

دهم همچنان پادشاهی ورا

ستون منا پردهٔ کشورا

چراغ جهان افسر لشکرا

که کاری بزرگست پیش اندرا

تو پایی همی این همه کشورا

گرانمایه فرزند گفتا چرا

چه کردی تو با خسرو کشورا

بگفتند رادا دلیرا سرا

سپهدار شیراوژنا مهترا

وگر خود نکشتی پدر مر مرا

نگشتی به جاماسپ بداخترا

گوا شیرگیرا یلا مهترا

دلاور جهاندیده کنداورا

هم امشب ترا و نشست ترا

خورش باید و نیست چیزی مرا

کنون گفتنی ها بگویم ترا

که من چندگه بوده‌ام ایدرا