روز جزا میرسد به امر و ایمای او

عدوی او را عقاب محب او را ثواب

جمله چو خفاش کور دیده بهم دوختند

تا نشود چشمشان ز نور خور کامیاب

سزد غم آنکس خورد که یارش الا علیست

چرا که دارد بدل امید آب از سراب

هرچه طلبکار بود آن طلب

صلح کند تا برهد از تعب

روز دگر‌ آمد و کرد آن طلب

گفت که گردیده بنفش ای عجب

عروسی از تو نمایم، به بهترین ترتیب

دو سال طفره زد، آن دختر عفیف و نحیف

ولیک اول امسال از او بخورد فریب

چه چاره داشت که او را بُد این بلیه نصیب؟

دست اجنبی چون کرد، کشور عجم ویران

تخم لق شکست آخر، در دهان این و آن

گفت فکر جمهوری، هست قند هندستان

هاتفی ز غیب، خوش گرفت عیب:

همین این همه برگ و ساز و طرب

که بوده مرا دائما روز و شب

همین کامیابی هر روز و شب

همین روز و شب، بانگ عیش و طرب

من چنین خرد و نزارم زان سبب

که نه روز آسایشی دارم، نه شب

اندرین آب گل آلود، ای عجب

تا بکی سرگشته باشی روز و شب

تو غنودی، من دویدم روز و شب

کاستم من، تو فزودی، ای عجب

بنالید از نالهٔ مرغ شب

که شب نیز فارغ نه‌ایم، ای عجب

نان فرستادیم بهرت وقت شب

نان نخوردی، خاک خوردی، ای عجب

نه تو را، چهره‌ای است لاله‌فروش

نه تو را منظری است دیده‌فریب