ز بس بر روی صحرا مشک و دیبا

همه خرخیز و ششتر گشت صحرا

گهی آهو و گور از روی صحرا

ز دست یوز و سگ رفته به بالا

نجوشیدم ز هر بادی چو دریا

تو گفتی خور ز من گردید صفرا

کنون آن کم تو دیدی سرو بالا

به بستر در فتاده گشته دو تا

ندانم چون شدی از من شکیبا

که نشکیبد صدف هرگز ز دریا

بگریم تا کنم هامون چو دریا

منالم تا کنم چون سرمه خارا

فزون از رستنی بر کوه و صحرا

فزون از جانور بر خشک و دریا

کجایی ای نگار تیر بالا

مرا بین چون کمانی گشته دو تا

نه تو گفتی که من باشم شکیبا

کنونت ناشکیبی کرد شیدا

بدین هنگام سخت و برف و سرما

ندانم چون روم در راه تنها

تنی پرورده اندر خز و دیبا

بمانده در میان برف و سرما

به مهر اندر کنم تدبیر فردا

که دی را در نیابد هیچ دانا

اگر باشد دلم از سنگ خادا

نداند کرد با هجرت مدارا

من ایدر در میان برف و سرما

تو در خانه میان خز و دیبا

من آن خواهم که تو باشی شکیبا

چه خواهد کور جز دو چشم بینا

جهان آشفته چون آشفته دریا

نوان در موجش این دل کشتی آسا

دلی کز مهر باشد ناشکیبا

نه از سرما بترسد نه ز گرما

نه چون اندام او بد برف زیبا

نه چون زلفین او بد باد بویا

ببسته راه رامین بی محابا

چو بندد راه کشتی موج دریا

کجا رامین شدی از هجر شیدا

کجا ویسه شدی از روز رسوا