هر کو به خرابات مرا راه نماید

زنگ غم و تیمار ز جانم بزداید

ره کو بگشاید در میخانه به من بر

ایزد در فردوس برو بر بگشاید

ای جمع مسلمانان پیران و جوانان

[...]

یک روز دلت به مهر ما نگراید

دیوت همه جز راه بلا ننماید

تا لاجرم اکنون که چنینت باید

می‌گوید من همی نگویم شاید

گاهی فلکم گریستن فرماید

ناخفته دو چشم را عنا فرماید

گاهیم به درد خنده لب بگشاید

گوید ز بدی خنده نیاید آید

روزی که بتم ز فوطه رخ بنماید

با فوطه هزار جان ز تن برباید

در فوطه بتا خمش ازین به باید

عاشق کش فوطه پوش نیکو ناید

مردی که به راه عشق جان فرساید

باید که بدون یار خود نگراید

عاشق به ره عشق چنان می‌باید

کز دوزخ و از بهشت یادش ناید

آن باید آن که مرد عاشق آید

تا عشق هنرهای خودش بنماید

شاهنشه عشق روی اگر بنماید

با او همه غوغای جهان برناید

زهی سزای محامد محمد بن خطیب

که خطبه‌ها همی از نام تو بیاراید

چنان ثنای تو در طبعها سرشت که مرغ

ز شاخسار همی بی‌ثبات نسراید

ز دور نه فلک و چار طبع و هفت اختر

[...]

ای صدر اجل قوام دولت

در صدر به جز تو کس نیاید

گیتی چو تو پر هنر نبیند

گردون چو تو نامور نزاید

حاشا که زیان مال هرگز

[...]

مبر تو رنج که روزی به رنج نفزاید

به رنج بردن تو چرخ زی تو نگراید

چو روزگار فرو بست تو از آن مندیش

که آنگهی که بباید گشاد بگشاید

چو بسته‌های زمانه گشاده خواهد گشت

[...]

عزت آن جهان همی باید

گر ذلیلم در این جهان شاید

چون زمدح آب روی نفزاید

گر نگویی مدیح هم شاید

هر که را عز آن جهان باید

دامن دل به بد نیالاید

پیشتر زآنکه مرگ پیش آید

از چنین مرگ زندگی زاید

عشق در هر وطن فرو ناید

حجرهٔ خاص عشق‌، دل باید

تا دلت چشم سربنگشاید

شاهد عشق روی ننماید

دیده را دیدهٔ دگر باید

تا بدان دیده دیدنش شاید

عزّ وصفش که روی بنماید

عقل را جان و عقل برباید

به دلیلی حواس کی شاید

گوز بر پشت قبّه کی پاید

باطل است آنچه دیده آراید

حق در اوهام آب و گل ناید

نعل او فرق عرش را ساید

لعل او زیب فرش را شاید