ای فوج طبیب را بدوزخ قائد

خواهی شودت قیمت مسهل عائد

زر نیست،ولی هر آنچه مسهل خوردم

واپس دهم اکنون مع شیء زائد

اندر آن باغ، نخلی آراید

مگرش زیر سایه آساید

از زنان جهان، زنی ناید

که ز دیدار او دل آساید

صحبتی کان بدانش افزاید

خاصه ی مرد دان، ز زن ناید

پسری کز تو در وجود آید

رفته رفته، بحسنش افزاید

عیب پیری بشرح می ناید

مرگ اگر به بود از آن شاید!

روزم گذرد بغم که شب کی آید

شب منتظرم که روز رخ بنماید

این روز و شبم عقده ز دل نگشاید

روزی دگر و شبی دگر میباید

ز من هرگز نشد کاری که باید

گنه زینسان که در گفتن نیاید

اگر فرمان دهی عرضی نماید

وگر نه گوش باشد تا در آید

بده قدرت به او چندان که شاید،

حراس ملک و ملت را نماید

شها عرضی جلایر می نماید

که از دل غم رود شادی بیاید

به مهمان داریش گفت آن چه باید

سرموئی تعارف کم نشاید

هر آن چیزی که باید کرد شاید

کنم کاری به او کز کس نیاید

ولی عهد ار کند این چاره شاید

که از دست دگر کس ها نیاید

کسی از عهده فکرش نیاید

ببندد هر در از دیگر در آید

بکن عرضی که از دل غم زداید

نشاط آرد، مسرت ها فزاید

بگفتی جنگ روس آسان نماید

در آن جا کیست دست و پا گشاید؟

آنکه در پرده دل خلق جهانی بر باید

چه قیامت شود آن لحظه که از پرده بر آید

بر فلک آن نه هلال است که انگشت تماشا

مه برآورده که ابروی تو بر خلق نماید

گر چنین طره پریشان گذری جانب بستان

[...]

امرود و بهی کام فره نفزاید

وز قیسی و انگور گره نگشاید

آنرا که ز کوکنار روید زر و سیم

زی پیشه کیمیاگری نگراید

چنان کون خران مادر نزاید

زن این ریش گاوان خر بگاید