کسی کو کشیدی سر از رای او

شدی جای او کندهٔ پای او

خاک شده بادِ مسیحای او

آب زده آتشِ سودای او

عقل که شد کاسهٔ سر جای او

مغز کهن نیست پذیرای او

گفت وزیر ‌«ایمنی از رای او

بر سر گنج است مگر پای او 

ای صبا برگرد امشب گرد سر تاپای او

صد هزاران سجده کن در عشق یک یک جای او

جان ما را زندهٔ جاوید گردانی به قطع

گر نسیمی آوری از زلف عنبرسای او

گر سر انگشت بی حرمت به زلف او بری

[...]

روی عالم پر شد از غوغای او

خلق را از حد بشد سودای او

هرک صید وای خود شد وای او

گم شود از وای سر تا پای او

بعد از آن چون محو شد اجزای او

پای و سر گم شد ز سر تا پای او

چون گرفت آتش ز سر تا پای او

سرخ شد چون آتشی اعضای او

این جوابی بود بر بالای او

قایِم افتاد آن زمان در پای او

رو تو گردی باش اندر پای او

تادری یابی تو از دریای او

اهل دل دانند معنیهای او

در سر مردان بود سودای او

هرکه او از دل شده مولای او

سر نهم صد بار زیر پای او

هر که دنیا دار شد ای وای او

خود مرا رحم است بر فردای او

سرخدید از خون جان صد جای او

هر که شد درخون جانش وای او

سرنگون نه پای در دریای او

در شکن با شیوه و سودای او

کز عرق آغشته گشتی جای او

وان عرق خون بود سر تا پای او

چون نبودی خلق را پروای او

عاقبت غالب شدی سودای او

چون بدیدم دار چوبین جای او

بوسه زان دادم خوشی بر پای او

دید در زنجیر سر تا پای او

گل شده از اشک خونین جای او