دید کاین خیل‌خانهٔ خاکی

نارد الا غبار غمناکی

پیش رفتم ز روی چالاکی

خاک بوسیدمش من خاکی

شه درین خشت خانهٔ خاکی

خشت نمناک شد ز غمناکی

ای پاکی تو منزه از هر پاکی

قدوسی تو مقدس از ادراکی

در راه تو صد هزار عالم گردی

در کوی تو صدهزار آدم خاکی

که گر باشد ترا هر دم هلاکی

ازان حق را نباشد هیچ باکی

تو زان رو بیخبر از قدس پاکی

که اندر تنگنای آب و خاکی

کجا لایق بود در قدس پاکی

کرام الکاتبین با جِرمِ خاکی

زمانی کُل شده در قدسِ پاکی

زمانی آمده در قید خاکی

بدو گفتا که در عین هلاکی

پلیدی می‌کنی دعویِ پاکی

مشو غِرّه بملک باد و خاکی

بجانی کرده پیوند هلاکی

کسی کاو روضه داند دید خاکی

چرا تن را نخواند جان پاکی

اگر راه محمد را چو خاکی

دو عالم خاک تو گردد ز پاکی

شبی می‌گشت خوش خوش گرد خاکی

به گوشِ او رسید آواز پاکی

مگو از خویش بسیاری به پاکی

بدان خود را که مشتی آب و خاکی

روانه شد چنان کز باد خاکی

به زیر محمل او بیسراکی

وگرنه باز ماندم در هلاکی

چو ماهی بودمی بر روی خاکی

چو شه بشنود گفتا نیست باکی

مخور زوغم که باد آن شوم خاکی

زمین از خون گرفته سهمناکی

شده برج فلک ازگرد خاکی

مرا گویند خواهی گشت خاکی

که در پیشست هر یک را هلاکی

از اول تا بآخر ذات پاکی

نموده روی در ذرات خاکی