ضعیف گشت و نحیف از قضای ربانی

هلال سان رخ چون به در ماه کنعانی

رسید سنگ چو آن شاه را به پیشانی

شکست تارک پاک عزیز ربانی

غرض گر خواجه و حکمرانی

مده آزار کس تا می‌توانی

حیا دارد ثمرها جاودانی

حیا را پیشه کن تا می‌توانی

که اسکندر از آن کشور ستانی

وز آن طبل و نفیر کاویانی

به مثل (صامت) از دنیای فانی

شدند عازم به ملک جاودانی

زبان داننده ی هر بی زبانی

سخن سازنده ی هر نکته دانی

خداوندا مرا بخشا زبانی

پی پوزش در آن شیرین بیانی

ای به مصر سودایت صد عزیز قربانی

رحم کن به یاد آور حال پیر کنعانی

نازنین دلی دارم عاشق پری‌رویی

از خدا نمی‌آید عاشقان برنجانی

دل ز حسرت رویت روز و شب همی نالد

[...]

دریغ عهد گل و عاشقی و روز جوانی

که شد به بازی و غافل ز تند باد خزانی

نه دل قرار بگیرد، نه یار عهد پذیرد

فغان ز دست دل بی قرار و یار زبانی

به حال من تو ببخشا که هم تو داروی دردی

[...]

که لیلی را چو رنگ ارغوانی

شد از هجران مجنون زعفرانی

از این ره هردم آید کاروانی

در این تن هر نفس پوید روانی

در این گلشن بجوشد از دل سنگ

ز هر سو چشمه آب روانی

ز هر در بشنود بانک درائی

[...]

ای غمت مایهٔ شادمانی

یاد روی تو روز جوانی

وصل تو دولت جاودانی

تار زلف تو سبع المثانی

در دل متجلی شد آن دلبر روحانی

خورشید ازل سر زد زین مشرق نورانی

مفتاح شهود آمد سر حلقه جود آمد

سلطان وجود آمد در عالم امکانی

شهباز الوهیت یعنی دل صاحبدل

[...]

ای ماه من ای چون تو نیاراسته مانی

تو اول و خورشید بلند اختر ثانی

شد خاک سیه از گل سوری زر کانی

ای لعل تو شاداب تو از سنگ یمانی

مرا که فانی عشقم ز باده باقی

بدار باقی یعنی ز خویش کن فانی

کدام دل دل عارف که باده تحقیق

از او کشند حریفان بزم عرفانی

به رنگ لاله و سنگ عقیق و بوی سمن

[...]

مرا دادند در روز جوانی

ز جام خضر آب زندگانی

فرو بندد بدان لاغر میانی

صور را کوه بر موی معانی

وجود قطره شد در بحر فانی

نگشت آن بحر را آن قطره ثانی

تواند شد بلی در سیر ثانی

که فی اللهست در طور معانی