وان دگر گفت هیچ از اینها نیست

آفتش غیر عشق و سودا نیست

که نشانش به دشت پیدا نیست

هم تگ آهوان صحرا نیست

از ثری قدرم ار چه بالا نیست

جای ریا بجز ثریا نیست

یعنی آن کس که گوش بر ما نیست

به منادی ماش پروا نیست

آن نه مقدور سعی انسانی ست

بلکه فیضی ز فضل یزدانی ست

در دلت صد گره از نادانیست

شاهد آب گره پیشانیست

دو دم یک برق را گرچه بقا نیست

بقا از تیغ او یکدم جدا نیست

که هر یک تحفه کشور ستانیست

ز شاهی خواستگاری را نشانیست

بر آن چین سرزنش از من روا نیست

که از وی هر چه می آید خطا نیست

پرستش جز خدایی را روا نیست

که غیر او پرستش را سزا نیست

که در زندان همایون فر جوانیست

که در حل دقایق خرده دانیست

هر غنچه به شکر او دهانیست

هر برگ گل طری زبانیست

صحبت به مثل اگر زمانیست

از رابطه ازل نشانیست

لیکن همه کس به آن سزا نیست

هر منظر خوب دلگشا نیست

با اهل جفا وفا روا نیست

پاداش جفا به جز جفا نیست

هر کس گفتی که این نشانیست

زان مه که به حسن داستانیست

گردون که به عشوه جان ستانیست

زه کرده به قصد ما کمانیست

عمری که درین حیات فانیست

برقی ز سحاب زندگانیست

آن رام شدن نه جاودانیست

دامی پی مرغ زندگانیست

بهار زندگی روز جوانیست

جوانی خود بهار زندگانیست