وگرنه برآرم ز تن جان تو

کنم مرگ را نیز درمان تو

که من دورم ای دل ز جانان تو

تو با جان خوشی، ای خوشا جان تو

هزار آفرین باد بر جان تو

خداوند عالم نگهبان تو

شکمخواره خاکا، خنک جان تو

که جان جهانی است مهمان تو

ای چرخ پیر تابع بخت جوان تو

آسوده‌اند خلق جهان در زمان تو

ای جهان عقل و جان حیران تو

گوی دلها در خم چوگان تو

عالمی از مرد و زن حیران تو

داستانها کرده از دستان تو

چه کردم به فرزند و به خویشان تو

به جز آنکه جستم ز زندان تو

فلک باد گوی گریبان تو

شب و روز معزی دامان تو

هست ز مسواک چه سوهان تو

تیز به خوان همه دندان تو

ای دلم چون پسته از شور نمک بریان تو

سوخت مغز استخوانم پسته خندان تو

من کجا پیدا شوم جاییکه همچون ذره اند

صد هزاران آفتاب از مهر سرگردان تو

عقل و هوش و دین و دل صرف تو کردم ایپسر

[...]

لیلی و مجنون اگر میبود در دوران تو

این یکی حیران من میگشت و آن حیران تو

دامن خود را بکش امروز از دست رقیب

ورنه چون فردا شود دست من و دامان تو

زخم پیکان ترا مرهم چرا باید نهاد؟

[...]

ای بر فراز مسند عزت مکان تو

برتر ز هر چه برتر از آن نیست شان تو

برهان قاطع آمده قول تو سر بسر

عالم شده مسخر تیغ زبان تو

بر خاص و عام خوان کرامت کشیده

[...]

چون جلوه‌گر گردد بلا از قامت فتان تو

صد ره کنم در زیر لب خود را بلاگردان تو

در جلوهٔ تو نازک میان کوشیده بهر من به جان

من کرده در زیر زبان جان را فدای جان تو

در رقص هرگه بسته‌ای زه بر کمان دلبری

[...]

تو پاک دامن نوگلی من بلبل نالان تو

پاک از همه آلایشی عشق من و دامان تو

زینسان متاز ای سنگدل ترسم بلغزد توسنت

کز خون ناحق کشتگان گل شد سر میدان تو

از جا بجنبد لشکری کز فتنه عالم پرشود

[...]

گوی فلک قبه ایوان تو

ملک بقا عرصه جولان تو

نمودم باغبان را سرو، از او جستم نشان تو

که نامد این چنین نخلی به گشت بوستان تو

نمودم باغبان را سرو، از او جستم نشان تو

که نامد این چنین نخلی به گشت بوستان تو

ای سرا و باغ تو زندان تو

خانمان تو بلای جان تو

دل و جان من شد بفرمان تو

چه جان و چه دل جمله قربان تو