پدر در خسروی دیده تمامش

نهاده خسرو پرویز نامش

به شبرنگی رسی شبدیز نامش

که صرصر درنیابد گَردِ گامش

ولیک از بهر جاه و احترامش

ز ماتم داشت آیینی تمامش

ز مریم بود یک فرزند خامش

چو شیران ابخر و شیرویه نامش

برقی که براق بود نامش

رفق روش تو کرد رامش

شاه سخن اخستان که نامش

مهری است که مهر شد غلامش

از شش زدن حروف نامش

بر نرد شده ندب تمامش

از راه نوازش تمامش

رسمی ابدی کنی به نامش

والیاس کالف بری ز لامش

هم با نود و نه است نامش

خاک عرب از نسیم نامش

خوش بوی تر از رحیق جامش

آن کوه که نجد بود نامش

لیلی به قبیله هم مقامش

هرکس که گذشت زیر بامش

می‌داد به بیتکی پیامش

گوش همه خلق بر سلامش

بخت ابن‌سلام کرده نامش

جستند بسی در آن مقامش

افتاده بد از جریده نامش

گشته خرد فرشته فامش

مجنون‌تر از آنکه بود نامش

هر ماه ز جامه و طعامش

بردی همه آلتی تمامش

مجنون ز شنیدن سلامش

پرسید نشان و جست نامش

تن کیست که اندرین مقامش

بر سکهٔ تو زنند نامش

مجنون ز خوش آمد سلامش

بنمود تقربی تمامش

پر برآورده پای از اندامش

دستِ پَرکن شکسته از گامش