مرا چون عالمی پُر احترامست

نشانه تیر شه بودن تمامست

بنا بر عقل تست و این تمامست

ازین روشن ترت هرگز چه جامست

ز زاهد پختگی جستن حرامست

که زاهد همچو خشت پخته خامست

دل تو زیرِ دست این غلامست

مرا این پادشاهی خود تمامست

چو در حقّ تو نعمت بر دوامست

دمی بی شکرِ حق بودن حرامست

اگر یک گِرده هر روزت تمامست

چو تو دو گرده می‌جوئی حرامست

چو ده خشتت ازین جمله تمامست

چه می‌خواهی دگر جمله حرامست

کنون گر بینش چشمت تمامست

ز ما هر دو گدا بنگر کدامست

ازان در ملک مه را احترامست

که او را گردهٔ ماهی تمامست

جوان گفتش جوان اینجا کدامست

که اکنون قربِ ده سال تمامست

پس کوهی که آن را قاف نامست

مگر آنجایگه او را مقامست

وگر خود مال سر تا سر حرامست

چگویم خود عذابت بر دوامست

چنین کاری چه جای صد غلامست

بتو دادم برون، اینت تمامست

بدو گفتند مادر را چه نامست

بگو، گفتا ندانم کوکدامست

همه من بوده‌ام، یوسف کدامست

چو خود را یافتم اینم تمامست

اگر هر دو جهان دار السلامست

تماشا گاه جانم این تمامست

درآن وادی که آنرا عشق نامست

مثالت پردهٔ دنیا تمامست

بخندید او که این بر من حرامست

که روی شاه سود من تمامست

خیال و وهم و عقل و حس مقامست

که هر یک در مقام خود تمامست

برو کاری بکن کاین کار خامست

که علم دین ترا حرفی تمامست