دو کون از صنع او یک گل به باغی

ز ملکش نه فلک یک شب چراغی

آراسته مکتبی چو باغی

هر لاله درو، چو شب چراغی

آن بت که بود رخش بهارو باغی

بر چهره نهاد چشم زخمش داغی

آن داغ سیاه بر سپیدی رخش

چون بر گل تر نشسته دیدم زاغی

به کرمی داد از ابریشم کناغی

به کرمی می‌دهد در شب چراغی

ملک فرمود تا یک شب به باغی

که بر هر خار بود از گل چراغی

دارد او پر درختها باغی

بر یکی کرده آشیان زاغی

عجب افسانه ای و خوش لاغی

که زند بر تذرو ره زاغی

چو آن دل کز بتان دارد فراغی

ندیده ران او آسیب داغی

به گل خال رخش از مشک داغی

گرفته آشیان زاغی به باغی

بدانستی همه کز هیچ باغی

نروید لاله ای خالی ز داغی

زلیخا داشت بس جانسوز داغی

ولی می داشت زان یوسف فراغی

زلیخا داشت باغی و چه باغی

کزان بر دل ارم را بود داغی

ولی بود او به خوبی تازه باغی

وز آن مشت گیاه او را فراغی

ز غربت داشتم بر سینه داغی

گرفته از همه کنج فراغی

چو باد ار در رود در تازه باغی

فروزد از رخ هر گل چراغی

نموده عور هر شاخی به باغی

دم طاووس را پای کلاغی

نبینم از چنان فرخنده باغی

تو را در دست جز پای کلاغی

رخشنده بصر بدید زاغی

چون دود چراغی و چراغی

لیلی ست به بزم جان چراغی

من دارم ازو به سینه داغی

گشت از تف خور شده چو زاغی

دیوارنشین طرفه باغی