آن بلا را هم بخود برداشتم

خلق بدگو را بخود بگماشتم

جان که در عالم خود او را داشتم

بهر تو نا بوده اش انگاشتم

دیده را با نقش تو پرداختم

سسینه را از مهر تو انباشتم

مطبخ سودای خود یعنی دماغ

[...]

رخت خود را من ز ره بر داشتم

غیر حق را من عدم انگاشتم

گفت من تخم جفا می‌کاشتم

من ترا نوعی دگر پنداشتم

ترک خدمت خدمت تو داشتم

تا به غربت تخم حیلت کاشتم

تخم دولت در زمین می‌کاشتم

سخره و بیگار می‌پنداشتم

بین که اندر خاک تخمی کاشتم

کرد خاکی و منش افراشتم

پرده‌ها را این زمان برداشتم

حسن را بی‌واسطه بفراشتم

دیده را نادیده خود انگاشتم

باز زنبیل دعا برداشتم

از آن شنعت این پند برداشتم

دگر دیده نادیده انگاشتم

بدانم که دستی که برداشتم

به نیروی خود بر نیفراشتم

دردا که سی ز عمر به غفلت گذاشتم

وز روزگار فایده یی بر نداشتم

پنداشتم که تابعِ فرمان ایزدم

من خود هنوز در طلبِ شام و چاشتم

معلوم شد که هیچ ندانسته ام چو چشم

[...]

پیشتر از عاشقی عافیتی داشتم

بر تو چو عاشق شدم آن همه بگذاشتم

نقش بسی دیدم از دفتر خوبی ولی

بر ورق سینه جز نقش تو ننگاشتم

تا بتو پرداختم خلوت دل را تمام

[...]

به مهر تو زان سر برافراشتم

که سر چون قلم بر خطت داشتم

بگویش کزو چشم برداشتم

به مهر تو اکنون سرافراشتم

به بیچارگی روی برگاشتم

به میدان ورا خوار بگذاشتم

به دهدار گفتم که بردار بخش

ازان صره کز وی سر افراشتم

ز انصاف دم زد کزان بخش من

همان بس که در راه برداشتم

بر آن بحر یک مثنوی داشتم

که تخم حقایق در او کاشتم

ننگ و نامت را نگه می داشتم

تخم مهرت را به دل می کاشتم

سر از خواب غفلت چو برداشتم

لوای فراست بر افراشتم