من در تاج خسروان آن لؤلؤ لالا ستم

در قعر بحر بیکران آن گوهر یکتاستم

گه نار و گه نور آمدم گه مست مخمور آمدم

بردار منصور آمدم هم لا و هم الاستم

من مست جام کوثرم در قلزم جان گوهرم

[...]

محفلی امشب ز نور آراستم

قدسیان را وعده آنجا خواستم

من نهنگم در خور دریاستم

اندرین جو من کجا گنجاستم

هین بیا ساقی که بزم آراستم

از سر جان و جهان برخاستم

گر شبی با او مقابل خواستم

روزگاری از خجالت کاستم

تا بدانَنْدَم که من اینجاسْتم

حاجتی گر هستشان گویاستم

از پی تسلیم جان برخاستم

اندرین صحرا سپه آراستم

ز روح بزرگان مدد خواستم

به شش روز این دفتر آراستم

ز روح بزرگان مدد خواستم

به شش روز این دفتر آراستم

زو فرودم آنچه از خود کاستم

من خود این آتش به جان می خواستم

من طلسم غیب و کنزلاستم

چون بکنز لا رسی الا ستم

یعنی از الا و لا بالاستم

نقطه‌ام بارا ببا گویاستم

بدان شیوه ی نو که خود خواستم

من این نامور نامه آراستم

من آنم که زشتی بیاراستم

ستم بر خداوند خود خواستم

به شادی یکی مجلس آراستم

وزو کیفر کربلا خواستم

من آن روز پوزش بیاراستم

چنین از خدای جهان خواستم

همه خیر اسلامیان خواستم

دلم را به نیکی بیاراستم

به صد آرزو سقف آراستم

بچرخ نهم پایه ات خواستم

گفت «محصور صف اعداستم

درمیان سنگها میناستم

دل بدوش و دیده بر فرداستم

در میان انجمن تنها ستم

من مثال لاله ی صحراستم

درمیان محفلی تنهاستم