سبک خیز، ای نسیم نوبهاری

چو دیدی حال من، پنهان چه داری؟

زمین بوسیده، می‌گوید به زاری

که: چون خاک زمین گشتم به خواری

به دل گفتا که: ناچارست یاری

همین سرگشتهٔ بیچاره، باری

ز نو آغاز کرد افغان و زاری

به زاری گفت با باد بهاری

هر آن حاجت که میخواهی برآری

که رو در قبلهٔ اقبال داری

اندرین ره تو پردهٔ کاری

هم تو باشی، که پرده برداری

گر چراغی به راه ما داری

به در آییم ازین شب تاری

در سر هر کرشمه‌شان کاری

هر نگه کردنی و بازاری

پیکر مردی و نکوکاری

کرده از ترک او کله داری

با زر شمسهٔ تو در یاری

لاجورد سپهر زنگاری

من غمش میکشم به صد زاری

او مرا میکشد به سر باری

مرتعش بر حرارت طاری

ملتوی بر کمال بیماری

جهد آن می‌کن، ار تو عیاری

کان دویی را ز بین برداری

مست نادم شود به هشیاری

تو ز مستان طمع چه میداری؟

در دلم نیست از کسی خاری

با کسم نیز نیست آزاری

چند روزی به محنت و زاری

که ریاضت کشید و بیداری

گر حیاتی و بینشی داری

حیوان را ز خود نیزاری

پیش گیرد ره سبکباری

رخ بپیچد ز مردم آزاری

تا به پایان بری سخن، باری

که در آن روز گفته‌ای: آری

شب درین غفلت و سبک باری

کرده خوابی به نام بیداری