در آویخت چون باز شکاری

که آویزد به کبک مرغزاری

از آن پس شان نبود از بخت کاری

بجز هر لحظه بوسی و کناری

چه خوش روزی و فرخ روزگاری

که یابد کام دل یاری ز یاری

از آن پس داد با اندک غباری

به نور دیدهٔ خود خار خاری

چو باز آمد به خود می‌کرد زاری

که شه را بر خود است این زخم کاری

کدو در صحن بستان کیست، باری؟

که جوید سر بلندی با چناری؟

به صرفه صرف کن نقدی که داری

که امساکت به از اسراف کاری

مرا بود از چنین فرخنده کاری

کلاه عزت از هر تاجداری

چو سودم زین چو گاه رستگاری

نیابم زو، بری، جز شرمساری

هوس خاستش کاز پی ملک داری

بکار بناها کند استواری

که ما را چرخ پیش آورد کاری

که گردش هست، در وی، چرخ واری

بود هر روز عشرت را شماری

فتد ار بعد عمری کار زاری

وگر یاری ندارد میل یاری

که دشوار است کار جان سپاری

فرس بری و کوهی و تتاری

تذر و باغ و کبک کوهساری

دگر می‌گفت گاه کار زاری

نیاید ز اهل دهلی هیچ کاری

امیدم را به جائی کش عماری

که باشد پیشگاه رستگاری

چنین تاشد گذر بر مرغزاری

سمنبر خیمه زد زیر چناری

پس آن که گفت باصد گونه زاری

که ای در دل نشانده تیر کاری

چو خواندی تشنه را بر چشمه‌ساری

به تر کردن لبی بگذار باری

چرا خوش نایدم با چون تو یاری

گرفتن کامی از بوس و کناری