ز تو دیدم فراوان خوب کاری

مگر بخشایش و آمرزگاری

جزای من بس است این شرمساری

بلای من بس است این بردباری

گمان بردم که تو شیر شکاری

نگیری جز گوزن مرغزاری

دلی کاو با تو راندی کامگاری

هم از تو چون کشیدی خشم و خواری

گهی جستم ز رویت یادگاری

گهی جستم ز هجرت غمگساری

گهی جستی ز رویم یادگاری

گهی جستی ز هجرم غمگساری

چرا بخشایی از من رهگذاری

که این ایوان موبد نیست باری

ز دو زلفت مرا ده یادگاری

ز واشامه مرا ده غمگساری

اگرچه بینم از تو درد و خواری

همی دارم امید رستگاری

همی گفت ای دل اندیشه چه داری

اگر دیدی ز یار خویش خواری

دریغا آن همه اومیدواری

که شد نا چیز چون باد گذاری

همی بارید چون ابر بهاری

به آب اندر روان همچون سماری

تو از دیدار چون خرم بهاری

تو از رخسار چون چینی نگاری

نبینی آنکه خود کردی ز خواری

ز من مهر و وفا می چشم داری

چه بی شرمی و چه زنهار خواری

که مرگ دوستان را خوار داری

تو نیز ار بخردی و هوشیاری

چو من باشی و غم در دل نداری

اگر صد سال تخم مهرکاری

ازو در دست جز بادی نداری

به گاه مرگ جویم چون تو یاری

در آن گیتی به هم خیزیم باری

عروس گل بیامد از عماری

ببرد از بلبلان آرامگاری

چو رامین یار شایسته تو داری

سزای خسروی و شهریاری