به تیغ تیز کرد آن را دو پاره

که می خست از نظرگاهش نظاره

پیاده رام، راون را سواره

بدیده، ماند حیران زان نظاره

شب از ظلمت زده راه نظاره

تبه گشته درو درج س تاره

به جای کودک اندر گاهواره

فراهم بست یکجا کاه پاره

نکو دانی تو هم ای ماه پاره

که مردان را ز غیرت نیست چاره

نیارد تاب دردم سنگ خاره

شود الماس زین غم پاره پاره

که سازد این زمین سخت پاره

روم در وی ز تو گیرم کناره

وز پرتو آن رخ گذاره

هر مه را، چشم پر ستاره

سازد دل را ز شوق پاره

هر مصرع شعر چون قناره

شاید فتدش به من نظاره

شادم ز لباسِ صبرِ پاره

ای واقف گردش ستاره

در گریه ی من فکن نظاره

حسرت که لبم نموده پاره

از بوسه ی اوست استعاره

چه دکان تخته هایش ماه پاره

تبنگش آسمان نقش ستاره

حبابش را فلک دارد نظاره

در آب افتاده گردون را ستاره

فلک طاقش اگر سازد نظاره

به چشم او گل افتد از ستاره

نمایان بر فلک نبود ستاره

شده از رشک نانش ماه پاره

به بالای هم افتاده نظاره

به روی تخته اش چون گوشت پاره

نگاهم تا شود سیر از نظاره

کنم بازار قصابان اجاره

فلک از تیغ او جسته کناره

شرار جسته از سنگش ستاره

چراغ لاله روشن هر کناره

زپیه و آتش ماه و ستاره