کمند سرکشان از هر کناره

به گردنها چو شهرگ آشکاره

ز روشان گرد ماتم آشکاره

در این ماتم دل هر یک دو پاره

به مغرب نعلش ار خوردی به خاره

به مشرق بود تا جستی شراره

سر پا گر زدی بر سنگ خاره

چو تیشه کردی آنرا پاره پاره

چنان زد تیشه بر آن کوه خاره

که شد آن کوه خارا پاره پاره

چنان کان ماه پیکر بد سواره

به گردن بر کشید آن ماه پاره

بیا انصاف ده بر سنگ خاره

چنین بندند نقش ماهپاره

ور زغوغای نفس اماره

از جلیسی نباشدت چاره

دگرم زدست ماهی شده دل هزار پاره

که گشاده باده بر من زقضا در نظاره

نزنی گرم به ناوک ز قضا چنان بنالم

که شود ز آه من خون به دل فلک ستاره

ز غمت چنان بربزم ز دو دیده بحر خونی

[...]

زمین از لاله و چرخ از ستاره

چراغان کرد بازار از نظاره

جهانی کرده وقف از هر کناره

متاع جان به تاراج نظاره

به گاه سوختن از هر کناره

روان شد تیر باران نظاره

سحابی مجلس افروز نظاره

زماهش برق، و ز باران ستاره

قربان آن بناگوش وان برق گوشواره

با هم چه خوش نمایند آن صبح و این ستاره

مائیم و کهنه دلقی دلگیرِ از دو عالم

سر چون جرس کشیده در جَیب پاره‌پاره

چون کار رفت از دست گیرد سپهر دستت

[...]

همه افغان بسر عاشق نظاره

بدستی زلف و در دستی کناره

نموده صبح صادق جامه پاره

فتاد، لرزه بر جان ستاره

بس آسان بودی از نور و ستاره

نمودی در بدن جان را نظاره

کند تا لاله زارش را نظاره

فلک شد سر به سر چشم از ستاره

ز برگش دام در راه نظاره

صنوبر را ازو دل پاره پاره

کند چون خیره بر مستان نظاره

فشارد غوره در چشم ستاره