شیرین عذار یار من، آن سرو خوش خرام

دیشب کناره کرد به خشم از کنار من

غافل نبودم ار چه من از عشوه بازیش

آخر نمود عشوهٔ سختی به کار من

تنها همین نه از برم آن بی وفا برفت

[...]

بر میفکن ای به محنت یار من

پرده طاقت ز روی کار من

گفت چه‌بود کارتان با کار من

با چه تقصیری دهید آزار من

یاورم شو گشته محنت کار من

برد اجل نزدیک منزل یار من

ببخشا همه زشت هنجار من

مکن کار با من چو کردار من

تعالی الله از بخت بیدار من

که آن شب در آن خواب شد یار من

که ای دخت فرخنده دیدار من

اسیر بلا زینب زار من

اگر بشنود رنج و تیمار من

همانا گراید به دیدار من

خروشی برآورد کای یار من

به گیتی زهر بد پرستار من

دریغا نگهبان و غمخوار من

ز آشوب گیتی نگهدار من

کسی هست، کآید مددکار من

در این بی سپاهی شود یار من؟

بگفتا: که ای راد سالار من

ابوالفضل میر علمدار من

ز یثرب زمین دخت بیمار من

همان ناز پرورده افگار من

یکی گوید ای شاه بیمار من

چه شد آنکه بد مونس و یار من؟

به جان علی پور بیمار من

ببخشای بر حالت زار من

بگفتا: که ای باب غمخوار من

یکی بشنو این ناله ی زار من

جهان آفرین بس بود یار من

تو دیدی که چونست کردار من

نه این است پاداش کردار من

که با من کند دشمنی یار من

همی بنگری سوی پیکار من

بدی آگه از راز و کردار من

شما گر نه اید مهان یار من

شه کربلا بس مددکار من