جدا گردد چو آب از چشمه‌سارش

کشد دریا به عزت در کنارش

ز بس حسن ازل رفته به کارش

نمانده بهر خوبان دیارش

قضا می‌کرد چون گوهرنگارش

نیامد اختر گوهر به کارش

رواج نقد توحید از عیارش

طفیلش گنج هستی، بل نثارش

ز مینو دل گشا تر سبزه زارش

ز کوثر جانفزاتر جویبارش

چو بی کرمی نباشد حب ه کارش

نیرزد حب ه ای صد حب ه زارش

اگر می نیست آب جویبارش

چرا بی تشنه شد رنج خمارش؟

به نومیدی نماند اختیارش

ضرورت با من افتد کار و بارش

که تا محشر بنای پایدارش

به عالم ماند از وی یادگارش

که کند تا ز خواب بیدارش؟

که گشاید قبا و دستارش؟

مهر من چون نبود در بارش

زان کسادی گرفت بازارش

چه گوید خامه از دریا کنارش؟

که حیرت میبرد هر دم ز کارش!

چو خورشید از سپهر اقتدارش

به کف سر رشته ها از هر دیارش

زبان غنچه را ای سیدا پیچیده گفتارش

ز پا افگنده سرو باغ را مستانه رفتارش

شود نظاره آب از پرتو خورشید رخسارش

ولی می باید و صبری که آرد تاب دیدارش

زبان را طوطیان بربسته اند از شرم گفتارش

به زیر بال قمری سرو پنهان شد ز رفتارش

نباشد زیر گردون هیچ کس را تاب دیدارش

ره نظاره کردن نیست بر خورشید رخسارش

ید بیضا بود لوح مزارش

گل خورشید دامنگیر خارش

چو ماند شسته خود در کنارش

برد صحرای محشر انتظارش

طراوت دارد از بس نوبهار حسن سرشارش

چکد رنگ از حیا چون قطره های می ز رخسارش

به صحرایی که از خود رفتن ما خضر ره باشد

بلندی های همت می دهد یادی ز کهسارش

به گلشن بی تو گر بلبل ببیند پیچ و تابم را

[...]

خوشا جوش بهار تبت و دامان کهسارش

به شاخ ارغوان ماند رگ سنگ شرربارش

از آن چون آب در گل‌ها بود آهسته رفتارش

که می‌ترسد بریزد آب و رنگ از حسن سرشارش

کشد مجنون ما پای طلب در دامن دشتی

که دارد شوخی مژگان لیلی هر سر خارش

ریاضت شاهد اعمال هرکس را بیاراید

[...]