حساب دین و دل راپاک کن باچشم عیارش

که شب رانیمه خواهد کرد از خط حسن طرارش

دو عالم چون صف مژگان اگر زیرو زبر گردد

من و آن چشم کافر کز رگ خواب است زنارش

به هرجاسرو او در جلوه آید، کبک می سازد

[...]

بس که آمیخته ناز بود رفتارش

باشد ایمن ز چکیدن عرق رخسارش

گو بیا سیر رخ و زلف و بنا گوشش کن

هرکه دین و دل و طاقت نبود درکارش

می کند نامه سربسته لب قاصد را

[...]

عندلیبی که به دل هست ز غیرت خارش

نفس صبح قیامت دمد از منقارش

از بهار چمن افروز چه گل خواهد چید؟

می پرستی که نباشد به گرو دستارش

دست از پرورش شاخ امل کوته دار

[...]

در نقاب است و نظر سوز بود دیدارش

آه ازان روز که بی پرده شود رخسارش

نازک اندام نهالی است مرا رهزن دین

که ز موی کمر خویش بود زنارش

نفسی کز جگر سوخته بیرون آید

[...]

به خون تپیدن خورشید پر مکرر شد

به یک کرشمه دیگر تمام کن کارش !

مرید مولوی روم تانشد صائب

نکرد در کمر عرش دست گفتارش

گهر ز شرم عرق می کند به بازارش

[...]

نشد ز سیلی خط چشم مست، هشیارش

دگر که می کند از خواب ناز بیدارش

چگونه عاشق ازان روی چشم بردارد؟

که آب، رو به قفا می رود ز گلزارش

ز جان و دل شود از جمله پرستاران

[...]

هرکه بیند به چشم بیمارش

می شود درزمان پرستارش

توبه را می کند خراباتی

لب میگون و چشم خمارش

زندگانی به خضر بخشیده است

[...]

خوشا عشرت سرای کابل و دامان کهسارش

که ناخن بر دل گل می زند مژگان هر خارش

خوشا وقتی که چشمم از سوادش سرمه چین گردد

شوم چون عاشقان و عارفان از جان گرفتارش

ز وصف لاله او، رنگ بر روی سخن دارم

[...]

خطی که دمید گرد رخسارش

شد پرده گلیم چشم عیارش

بر خاطر نازکش گران آید

گل تکیه زند اگر به دیوارش

ز روز و شب بود ساز دوتارش

که از یک زخمه دارد نغمه بارش

اگر قانون بود از آبشارش

چو موسیقار باشد جویبارش

کند بر خلق تا ظاهر وقارش

به میزان می‌برد سالی دو بارش

چو دادی سایه ذاتت قرارش

چو ذات خویشتن پاینده دارش

چمن جوید زکات از کوهسارش

که باشد بر کمر نقد بهارش

جدا گردد چو آب از چشمه‌سارش

کشد دریا به عزت در کنارش

ز بس حسن ازل رفته به کارش

نمانده بهر خوبان دیارش

قضا می‌کرد چون گوهرنگارش

نیامد اختر گوهر به کارش

رواج نقد توحید از عیارش

طفیلش گنج هستی، بل نثارش

ز مینو دل گشا تر سبزه زارش

ز کوثر جانفزاتر جویبارش

چو بی کرمی نباشد حب ه کارش

نیرزد حب ه ای صد حب ه زارش