به خون مدهوش و لایعقل فتاده

که مست عشق را خونست باده

سوار رت شده رام پیاده

قضا بر وی در دولت گشاده

چو هندو زن به ماتم سرگشاده

نشاط عالمی بر باد داده

نگشت آگه ز بردن مرد ساده

نظر بر حفظ گهواره نهاده

به جان ما مکن جورت زیاده

که هجرانت سزایم نیک داده

دل بعشق خدای یکتا ده

قطره‌ای را راهی بدریا ده

تا نماند ز عاشقان اثری

خاک مجنون بآب لیلی ده

جان فرهاد وقف شیرین آر

[...]

از دیدن آن نگار ساده

چون پوست ز تخمه ام فتاده

خاک رَهِ آن نگار ساده

هر گاه به دست من فتاده

دنیا طلب، به دنیا، دل بین چگونه داده

دل داده است، بس نیست، جان هم به سر نهاده

زاهد برای دنیا، کرده است ترک دنیا

آیینه از پی نقش، از نقش گشته ساده

وحشت ز خلق عالم، سرمایه سرور است

[...]

ای از خودی و هستی، بر خویش دل نهاده

وز بیخودی و مستی خود را به باد داده

بروی لاله اش نسرین فتاده

تو گویی کشته بر آتش نهاده

بهاران خرمی گل تا نهاده

بنفشه مور وش در وی فتاده

بر او وقتی مگر شه پا نهاده

از آن دریاچه در پایش فتاده

رخش سبک عنان را مستانه جلوه داده

دلها به رهگذارش چون نقش پافتاده

کاکل فگنده بر دوش چین از جبین گشاده

در سر هوای جولان بر لب نشان باده

چشم کرشمه مستش هر جا که خورده باده

ساغر ز دست رفته مینا ز پا فتاده

طرف کله شکسته چون گل بغل کشاده

ناز بهانه جو را بر یک طرف نهاده

از تیغ تو بداندیش در خاک و خون فتاده

چون برگ بید خصمت لرزیده ایستاده

ظلم از سیاست تو گردن به شرع داده

کلک تو بارک الله بر ملک دین کشاده

به استادی کتابی ناگشاده

خبر از رفته و آینده داده

به سوی روضه باشد رو کشاده

ز حیرت پشت خود بر قبله داده

قدم را در ره وحدت نهاده

شب و روزش به یک پا ایستاده

به طاعت هر که آنجا سر نهاده

دری بر خود ز هر جانب کشاده