روز جزا برآیم، ساغر به کف نهاده

شاید خدا ببخشد، از آبروی باده

به زلف سنبلم بوی ثنا ده

گلم را رنگ نعت مصطفی ده

درین ره، نقش پایی گر فتاده

در تکلیف لغزیدن گشاده

بود برجی به باغ شاهزاده

که با قردش بود گردون پیاده

ز عکس گل در آب آتش فتاده

چنان کز آب، یابی فیض باده

به هر جانب که کشتی رو نهاده

چو رود نیل، آبش کوچه داده

بود زیب زرش از کان زیاده

مگر گنج روان است ایستاده؟

غذای نفس را بر فاقه داده

غلط گفتم که نفس مرده زاده

به نوشین لب عیار افزای باده

به بالا از بلا حرفی زیاده

چو غنچه با نقاب شرم زاده

به باغ خود صبا را ره نداده

به هر خاک ی کزو سایه فتاده

بنای قبلۀ عصمت نهاده

کشیده آن کمان ابرو گشاده

ز سهمش لرزه در رایان فتاده

به تنها برت زان لشکر پیاده

زمین بوسید و در پایش فتاده

جوانی خوش لقا با روی ساده

معلق در هوا دید ایستاده

وزیران شه حسن ایستاده

ز سختی بر ستادن دل نهاده

رخش نادیده، دل از دست داده

به صد جان نعل در آتش نهاده

سوی شان کرد رو آن حورزاده

که اینجاتان گذر چون او فتاده؟

به دریا دیده بر معبد نهاده

دهانی چون در دوزخ گشاده

بر آتش عود و مشک ت ر نهاده

خراج هند و چین بر باد داده

پیاده دل به کشتن بر نهاده

که در شطرنج نگریزد پیاده