ایا بنده گیران خود زر خرید

قلم برکشیدم، علم درکشید

وزیری را کند تطمیع و تهدید

امیری را کند از شهر تبعید

ولی چون شما، پست و دون و پلید!

جهان‌آفرین، مر مرا نافرید

پس آنگاه، آن روز تا شب دوید

که تا بر دهی، نیمه شب در رسید

پس همه جا، جای پاها را بدید

تا به درب خانه «یاسی » رسید

بار دیگر باز، کاکا در رسید

تا نماید شیره اش را بازدید

با دوکِ خویش، پیرزنی گفت وقتِ کار

کاوخ! ز پنبه ریشتنم موی شد سفید

از بس که بر تو خَم شدم و چشم دوختم

کم نور گشت دیده‌ام و قامتم خمید

اَبر آمد و گرفت سر کُلبهٔ مرا

[...]

دختری خرد، بمهمانی رفت

در صف دخترکی چند، خزید

آن یک افکند بر ابروی گره

وین یکی جامه بیکسوی کشید

این یکی، وصلهٔ زانوش نمود

[...]

کبوتری، سحر اندر هوای پروازی

ببام لانه بیاراست پر، ولی نپرید

رسید بر پرش از دور، ناوکی جانسوز

مبرهن است کازان طعنه بر دلش چه رسید

شکسته شد پر و بالی، نزار گشت تنی

[...]

آن نشنیدید که یک قطره اشک

صبحدم از چشم یتیمی چکید

برد بسی رنج نشیب و فراز

گاه در افتاد و زمانی دوید

گاه درخشید و گهی تیره ماند

[...]

به نومیدی، سحرگه گفت امید

که کس ناسازگاری چون تو نشنید

نه یکسانند نومیدی و امید

جهان بگریست بر من، بر تو خندید

گذشت امید و چون برقی درخشید

هماره کی درخشد برق امید

بیخود از این سوی بدانسو پرید

تا که بشاخ گل سرخ آرمید

دزد زر بستند و دزد دین رهید

شحنه ما را دید و قاضی را ندید

تو چه میدانی چها بر من رسید

موی من شد زین سیهکاری سفید

چند در هر دام، باید گشت صید

چند از هر دیو، باید دید کید

مرغک اندر بیضه چون گردد پدید

گوید اینجا بس فراخ است و سپید

هر چه دید و یافت، چون ارزنش چید

غیر انبان شکر، کان را ندید

گربهٔ همسایه، دمش را گزید

از سگ بازار، جفاها کشید