رفت مردی و ماجرا پرسید

خانه را از نگار خالی دید

گفتم این تازه کیست گشته پدید

گفت شخصی‌: مؤسس ناهید

خون مامون به سوی مام کشید

در خراسان‌، از آن مقام گزید

زن بیچاره‌ام چو این بشنید

رنگ ته مانده‌اش ز روی پرید

خلق را داشتن به بیم و امید

گاه با لطف وگاه با تهدید

«‌ظل‌» خود را گمار بر خورشید

تا ز ظل تو بفسرد جاوید

پادشه گفته وزیر شنید

جود و احسان بکرد و شد جاوید

چون شود شورشی به برکه پدید

بر سر آیند جرم‌های پلید

و آمدی زان شیارهاش پدید

کرم‌هایی لطیف‌، زرد و سفید

عادل و ظالمند و شوم و سعید

زشت و زیبا و نامفید و مفید

چون که بودند ظلم کار و پلید

باغبان بیخشان ز باغ برید

تند راندیم با هزار امید

حسن‌آباد شد ز دور پدید

می‌توان‌داشت‌،‌چون سپیده دمید

آرزوی دمیدن خورشید

پس مغول آمد کَتشان بسته دید

تیغ کشید و سر ایشان برید

تاج کیان تا به تو خسرو رسید

چهرهٔ این ملک چوگل بشکفید

چون مگس از اهرمن آمد پدید

رغبت او جانب چرکی کشید

چون مگس از اهرمن آمد پدید

رغبت او جانب چرکی کشید

مادری بسته به فرزند، امید

موی در تربیتش کرده سفید

لیک آن دختر غدار پلید

کرد با شوی شبی رازپدید

پسر این قصه چو از زن بشنید

از سر قهرگریبان بدرید