ز کنعان بوی پیراهن شنیدی

چو دیدی این دمش گوئی ندیدی

که یافت ازخدمتش مویم سپیدی

بآخر کار آمد نا امیدی

ز مشتی خاک ما را آفریدی

کُلی بر کلِّ کَونم بر گزیدی

تو در آیینهٔ روی خویش دیدی

تو پنداری سخن از خود شنیدی

تو ای زر زرد گرد از ناامیدی

تو نیز ای سیم میکن این سپیدی

ز دریا گرچه بالایی گزیدی

ولیکن در کمال خود رسیدی

چو زین گلخن بدان گلشن رسیدی

همان انگار که‌این گلخن ندیدی

حیات لعب و لهوست اینچ دیدی

حیوه طیبه نامی شنیدی

عزیزا سر جان و تن شنیدی

ز مغز هر سخن روغن کشیدی

ز دوری بوی بریانی شنیدی

چو بریانی بدیدی در رمیدی

خیالست آنچ دانستی و دیدی

صدایست آنچ در عالم شنیدی

گر آنجا بایدت کز من شنیدی

همی از خود بر آنجا رسیدی

چو تو مردی به هم‌جنسان رسیدی

به خلوتگاه علوی آرمیدی

اگر چه وصف آن عمری شنیدی

نیاری فهم کردن چون بدیدی

سراب دور همچون آب دیدی

بمردی تشنه چون آنجا رسیدی

به بوی زندگی عمری دویدی

ولیک از زندگی بویی ندیدی

یکی چندانک در ره ژنده دیدی

جز آن کارش نبودی ژنده چیدی

نه شب خفتی و نه روز آرمیدی

بروز و شب کسش خفته ندیدی

در ایمان یافت موی او سپیدی

مدارش در سواد ناامیدی

خلافت را اگر کس صبح دیدی

که بودی پیش او کاذب دمیدی