هر حرف که بر ورق کشیدی

بر نغز خطان ورق دریدی

پهلو چو به بسترش رسیدی

خواب از مژه ترش رمیدی

خوش آنکه چو لیلی ام بدیدی

از صحبت دیگران رمیدی

چون قیس سحر ز ره رسیدی

سر در ره ناقه اش کشیدی

بر بستر شب نیارمیدی

چون روز شدی کسش ندیدی

هر خامه ریگ را که دیدی

حرفی ز نگار خود کشیدی

هر چند که دوست را ندیدی

با او گفتی و زو شنیدی

آن هر دو یتیم را چو دیدی

دست شفقت به سر کشیدی

گفتند که غور کار دیدی

منشور خلیفه را شنیدی

هر جا که سیاهیی بدیدی

چون اشک به سوی او دویدی

دیدم ز تو دمبدم نویدی

دارم به تو این زمان امیدی

هر جا که کسی ز دور دیدی

چون آهو و گور ازو رمیدی

هر بار که محملش بدیدی

افغان چو درای برکشیدی

هر خیمه به منزلی که دیدی

منزل به حریم آن کشیدی

چون روز امیدم از سفیدی

دور است خوشم به ناامیدی

چون قصه عقد او شنیدی

از غصه لباس جان دریدی

هر کس که در آن دیار دیدی

یا در راهی به او رسیدی

نخستین آنکه این تلخی که دیدی

و زان خوشها بدین ناخوش رسیدی

کزین ره تا به نزد ما رسیدی

بیا برگو چه کردی و چه دیدی

به هر سرچشمه جام می کشیدی

به هر باغی زمانی آرمیدی