لیک اگر شاخ تر نجنبیدی

باد را چشم کس کجا دیدی

گرچه دور از وصال و از دیدی

قصۀ بایزید نشنیدی

یوسف ار حسن و لطف او دیدی

پردۀ صبر را بدریدی

صحبتش را بعشق بگزیدی

غیر او را بهیچ نخریدی

وفا نکردی و پیوندِ عهد ببردی

به دشمنی من از دوستی بگردیدی

عفا الله آن که به کینش هلاک خواهی کرد

گر این که با منِ مسکین به مهر ورزیدی

هزار شب ز تو در خون نشسته‌ام تا روز

[...]

دریغا مهر و پیوندت که بگسستی و ببریدی

نمی‌دانم که را بر من بدل کردی و بگزیدی

چو تن در دوستی دادم به کام دشمنم کردی

چو کلّی با تو پیوستم ز من یک‌باره ببریدی

چه کردم با تو جز یاری کزان موجب قفا دادی

[...]

برکشیدی مرا و بگزیدی

ملک دادی و مال بخشیدی

به هر سوی که ابری سر کشیدی

چو ابراز دیده بارانش چکیدی

بسی می کرد زینسان نا امیدی

که ناگه از افق بر زد سپیدی

امید که گاه ناامیدی

بخشی، سیهٔ مرا سپیدی

زین گونه که بهر من دویدی

آزرده شدی و رنج دیدی

آخر چه شدت که وارمیدی،

وز صحبت دوستان بریدی؟

زین غم که برای من کشیدی،

آزرده شدی و رنج دیدی

زهی! زلف و رخت قدری و عیدی

قمر حسن ترا کمتر معیدی

همه خوبان عالم را بدیدم

بر آن طوبی ندارد کس مزیدی

مراد چرخ ازرق جامه آنست

[...]

نخستین بازیی بود این که دیدی

تو پنداری که اندوهی کشیدی؟

بسی در عشق گرم و سرد دیدی

کنون بنشین، که آن خود کشیدی

گر چه بر خویش بد پسندیدی

نتوان رفت راه نومیدی

پر نمودند، لیک کم دیدی

بس بگفتند و هیچ نشنیدی

بدو تبلیغ کن شوقی که دیدی

بگوشکری کزین مخلص شنیدی

وز آنجا چون بدروازه رسیدی

همایون بقعه ئی چون خلد دیدی