بر خاک نشست پیش رویش

بگشاد زبان به گفت و گویش

لاله چو خوری به گرد کویش

می گوی چو من دعای رویش

کان تازه گهر کز آرزویش

شد عمر تو صرف جست و جویش

مادر چو شنید آرزویش

از درد نهاد رو به رویش

جز از اشکی که می آمد به رویش

کسی آبی نکردی در گلویش

سلامم چون رسانیدی به سویش

رسان دیگر دعا وز من بگویش

که در این کشته زار ارشاه و درویش

نشیند هر کسی بر کشته خویش

ز بی مهری سحر تاریک رویش

نفس گشته گرهها در گلویش

به کوی عشق چه شاه و چه درویش

کشد در عاشقی بار دل خویش

چون کعبه هرانکس که نشد شاد بکویش

گر قبله بود کس نکند روی برویش

هرگه به تبسم بگشاد آن دهن تنگ

بر تنگدلان رحم نشد یکسر مویش

از بسکه کشد غنچه صفت رو بهم از خشم

[...]

من آب خضر جویم بهر سگان کویش

او تشنه بر هلاکم تا نگذرم بسویش

تاب نظر ندارم آن به که خاک گردم

تا ذره ذره بینم در آفتاب رویش

صد آب زندگانی میرد بپای آن گل

[...]

نمیخواهد که دست کس رسد بر طاق ابرویش

بود پیوسته آن ابرو بلند از تندی خویش

چنین در خاک و خون افتاده ام مگذرا ای همدم

که میترسم بخون من کشد تهمت سگ کویش

پی تسکین دل خواهم نشینم پهلویش لیکن

[...]

یکی پروانه گشتی گرد رویش

گشاده دست گل چیدن بسویش

عمری بهوای زلف و رویش

سودازده بودمی چو مویش

افسانه کاینات گشتم

در آرزوی رخ نکویش

با هرکه شدم دمی مصاحب

[...]

روزی که بر لب آید جانم در آرزویش

جان را بدو سپارم، تن را بخاک کویش

چون از وصال آن گل دیدم که: نیست رنگی

آخر بصد ضرورت قانع شدم ببویش

خورشید روی او را نسبت بماه کردم

[...]

از قضا چند روزی آن درویش

بر خلاف طریق و عادت خویش

چون بسی بی‌قرار شد درویش

گفت به ز بی‌قراری خویش

از خجالت هلاک شد درویش

گفت راضی شدم به مردن خویش

خواند همزاد را به خدمت خویش

که چه می‌گفت با تو آن درویش؟

بود در عین عشق‌بازی خویش

واقف از عشق‌بازی درویش