دو عالم از فروغ نور رویش

مثال ذرّه‌ای افتاده سویش

در این صورت توانی یافت رویش

اگر عاشق شوی بر گفتگویش

برسوائی توانی یافت رویش

اگر گشته شوی در خاک کویش

بسی گفتی بسی دیدی تو بیخویش

مگو تا چند خواهی گفت درویش

اگر پرده براندازد ز رویش

شود درمان دلم از رنج کویش

اگر سجده کنی در پیش رویش

یکی نه پیش غیری نیست سویش

چنان کن سجده اندر پیش رویش

که یکی بینی اینجا جمله سویش

تو درخوابی نیابی دیدهٔ خویش

که هستی بی خدا ای مرد درویش

نهی دم زین مزن در صورت خویش

حقیقت فاش بشنو مرد درویش

مرا وصلست از دیدار رویش

از آن افتادهام در گفتگویش

تو دیدارِ وِئی اکنون بجویش

بهر چیزی که میخواهی بگویش

خبردارم من از دیدارِ رویش

فتاده این چنین در گفتگویش

آتش در زن ز کبریا در کویش

تاره نبرد هیچ فضولی سویش

و آن روی چو ماه را بپوش از مویش

تا دیده هر خسی نبیند رویش

آتش در زن ز کبریا در کویش

تا ره نبرد هیچ فضولی سویش

آن‌روی چو ماه را بپوش از مویش

تا دیدهٔ هر خسی نبیند رویش

همسایه که میل طبع بینی سویش

فردوس برین بود سرا در کویش

وآن را که نخواهی که ببینی رویش

دوزخ باشد بهشت در پهلویش

حکیمی باز پیچانید رویش

مفاصل نرم کرد از هر دو سویش

پیش شه به ز ماست یک مویش

ای عجب شه چه دید در رویش

دعوتش کرد سوی خانۀ خویش

گفت بشنو شها از این درویش

هر یکی قدر وسع و طاقت خویش

از امیر و توانگر و درویش

می‌برد زو توانگر و درویش

هر یکی روزییی موافق خویش