سپهر نیکویی را مهر و ماهی

جهان بدخوبی را سال و ماهی

چنین در نیکویی تا کی فزایی

چرا از بدخویی لختی نکاهی

نه بی وصل تو روزم را سپیدی است

[...]

خاک ار ز رخت نور برد گه گاهی

منزل به فلک برآورد چون ماهی

ور سرو به قامتت رسد یک راهی

بالا به زمین فروبرد چون چاهی

خاقانی را طعنه زنی هرگاهی

کو طلبد به نجوید راهی

حقهٔ مرجان نشود هر ماهی

از پس نه ماه نزاید ماهی

گر یک دو نفس بدزدم اندر ماهی

تا داد دلی بخواهم از دل‌خواهی

بینی فلک انگیخته لشکرگاهی

از غم رصدی نشانده بر هر راهی

چو زد زآرایش خورشید راهی

در آرایش بُدی خورشید ماهی

خلیفت‌وار نور صبح‌گاهی

جهان بستد سپیدی از سیاهی

ندانم کرد خدمتهای شاهی

مگر لختی سجود صبحگاهی

سبک باش ای نسیم صبح گاهی

تفضل کن بدان فرصت که خواهی

زمین را بوسه ده در بزم شاهی

که دارد بر ثریا بارگاهی

که چون شد ماه کسری در سیاهی

به هرمز داد تخت پادشاهی

ز جنس چارپا چندان که خواهی

به افزونی فزون از مرغ و ماهی

پری‌دختی‌، پری بگذار‌! ماهی‌!

به زیر مقنعه صاحب‌کلاهی

زمین بگذار کز مه تا به ماهی

خبر دارم ز هر معنی که خواهی

ز هر سو کرد بر عادت نگاهی

نظر ناگه در افتادش به ماهی

ز چشمش برده آن چشمه سیاهی

در او غلطید چون در چشمه ماهی

بر آورد از جگر سوزنده آهی

که آتش در چو من مردم گیاهی

به هر چشمه شدن هر صبح‌گاهی

بر آوردن مقنع‌وار ماهی

ز گنج خسروی و ملک شاهی

فدا کردش که می‌کن هر چه خواهی

یکی ناز تو و صد مُلکِ شاهی

یکی موی تو وَز مه تا به ماهی

قد چون سروش از دیوان شاهی

به گلبن داده تشریف سپاهی