گبری از دزد برگرفت آن را

نیم از آن بس بُوَد مسلمان را

خواجه بوبکر گفت سلطان را

کای به حق سایه گشته یزدان را

بندگانند شاه و یزدان را

بنده‌تر پادشاه گیهان را

تازه کرده ز بهر یزدان را

جان بی‌عقل و عقل بی‌جان را

او تواند نمود مرجان را

بی‌نقاب حروف قرآن را

زنده کرد از برای یزدان را

مال او دل جمال او جان را

بهر پیوند جان مهمان را

روزه فرموده سال و مه جان را

ریسمان کرده‌ام تن و جان را

تا به سوزن بکنده‌ام کان را

تو به گلبن ده آب حیوان را

گو برو خاک خور مغیلان را

نکنی خدمت این بزرگان را

سخت بی‌حرمتی دل و جان را

ز مرگ شاهزاده نصرة الدین

نه دل را ماند قوت ، نه زبان را

جهانی بود در انواع مردی

که داند مرثیت گفتن جهان را؟

گر آب زنی بدیده آن میدان را

روبی بمژه درگه آن سلطان را

صد جان بدهی برشوه آن دربان را

گوید که خطر نباشد آنجا جان را

زان پس که قضا شکل دگر کرد جهان را

وز خاک برون برد قدر امن و امان را

در بلخ چه پیری و جوانی بهم افتاد

اسباب فراغت بهم افتاد جهان را

چون بخت جوان و خرد پیر گشادند

[...]

باز این چه جوانی و جمالست جهان را

وین حال که نو گشت زمین را و زمان را

مقدار شب از روز فزون بود بدل شد

ناقص همه این را شد و زاید همه آن را

هم جمره برآورد فرو برده نفس را

[...]

همی تا بقا ممکن است آسمان را

بقا باد سلطان سلطان نشان را

خداوند عالم که بفزود رتبت

زتختش زمین را ز تاج آسمان را

شهنشاه سنجر که بستد به خنجر

[...]

لب تو طعنه زند گوهر بدخشان را

رخ تو طیره کند اختر درفشان را

به بوسه لب تو تهنیت کنم دل را

به دیدن رخ تو تربیت دهم جان را

به جان تو که پرستیدن تو کیش من است

[...]

چه طرز آرم که ارز آرد زبان را؟

چه برگیرم که در گیرد جهان را؟

فراخی باد از اقبالش جهان را

ز چتر‌ش سربلندی آسمان را

چنان در دل نشاند آن دلستان را

که با جانش مسلسل کرد جان را

کمر بستم به عشق این داستان را

صلای عشق در دادم جهان را