ترا کی عاشقی خوانم که جان را

ببازی در بر جان و جهان را

در آن خمخانه بنگر سالکان را

فداکردی بکلی جسم و جان را

دمی وصلی ز کل بخشم تو جان را

که پنهان کردم اندر تو عیان را

درین دنیاست بیشک عاشقان را

که بیشک صورتی بیند آن را

بکن همره تو علم عارفان را

که تا همره شوی تو صالحان را

هر آنکس کو نظاره کرد جان را

طلاقی داد او ملک جهان را

یکی دیدم زمین و آسمان را

گذشتم از مکین و از مکان را

کند بیهوش جان عاشقان را

براندازد زمین را و زمان را

جمال خود نمودم عاشقان را

نمایم سالکان و واصلان را

نموداری نمودی سالکان را

نمود اینجایگه او جان جان را

خود آمیزش تو کردستی کسان را

از آن آزار میبینی تو جان را

خبر کن از من اینجا سالکان را

که بشنفتی همه شرح و بیان را

چو منصور تو میخواهم که جان را

برافشانم ابر خلق جهان را

بده انصاف ای جان و جهان را

که وصلش یافتستی رایگان را

همه در تست بردار این گمان را

که تا بیشک یکی بینی عیان را

چنانت عاشقند ای جان که جان را

نمییابند خود را و نشان را

نشاید عشق جانان ناتوان را

کسی باید که در بازد جهان را

از او واصل کنم من عاشقان را

بعزّ آن گه رسانم سالکان را

دهد آن جام معنی سالکان را

که تا بیهوش بیند جان جان را

که سّری بود بهر عاشقان را

که در بازند مهر جسم و جان را