چو افگند خور سوی بالا کمند

زبانه برآمد ز چرخ بلند

بپوشید سهراب خفتان جنگ

نشست از بر چرمهٔ سنگ رنگ

یکی تیغ هندی به چنگ اندرش

[...]

چو از لشگر آگه شد افراسیاب

برو تیره شد تابش آفتاب

بزد کوس و نای و سپه برنشاند

ز ایوان به کردار آتش براند

دو منزل یکی کرد و آمد دوان

[...]

عمر سعد وقاس را با سپاه

فرستاد تا جنگ جوید ز شاه

چو آگاه شد زان سخن یزدگرد

ز هر سو سپاه اندر آورد گرد

بفرمود تا پور هرمزد، راه

[...]

ثقت الملک را خدای جهان

دولتش بهره داد بخت جوان

طاهربن علی که از رایش

شد جوان باز پیر بوده جهان

روزگار ار ز طبع او بودی

[...]

چو با لشکر اندر رسید اردشیر

سپاهش کشیده همه تیغ و تیر

چنین گفت کای پور اسفندیار

تو جَستی و نگذاشتت روزگار

تو پنداشتی کاندر ایران کسی

[...]

برفت و بدید او دو شیر دژم

به زیر درختی نشسته بهم

بیامد به سالار ایرانیان

که آنک نشسته دو پیل ژیان

سپهبد ز شادی در آمد به اسب

[...]

ای پیشرو هر چه نکوییست جمالت

وی دور شده آفت نقصان ز کمالت

ای مردمک دیدهٔ ما بندهٔ چشمت

وی خاک پسندیدهٔ ما چاکر خالت

غم خوردنم امروز حرامست چو باده

[...]

انبیا ز آسمان پیاده شدند

از وساده به سوی ساده شدند

از پی خجلت آدم از دل و جان

بر درت ربّنا ظلمنا خوان

نوح در حصن عصمتت جسته

[...]

نظامی هان و هان تا زنده باشی

چنان خواهم چنان که‌افکنده باشی

نبینی دُر که دریاپرور آمد

از افتادن چگونه بر سر آمد‌؟

چو دانه گر بیفتی بر سر آیی

[...]

بیا ساقی از می دلم تازه کن

در این ره صبوری به اندازه کن

چراغ دلم یافت بی‌روغنی

به مِی‌ ده چراغ مرا روشنی

چو روز سپید از شب زاغ رنگ

[...]

سراینده داستان کهن

چنین گوید از دیوزاده سخن

که چون شد سوی دشت و که ره‌سپر

بدان تا بیابد ز سامش خبر

به صحرائی افتاد او را گذار

[...]

نشستند و باده بیاراستند

ز هر سوی رامشگران خواستند

ز اسبان و از گاو کشته هزار

همان بهر مهمان آن نابکار

ز بهر همان عوج مردم چو دود

[...]

می‌کشد شوقم عنان باد این کشش در ازدیاد

تا شود تنگ عزیمت تنگ بر خنگ مراد

گر چو من افتاده‌ای زان جذبه آگاهم که او

هودج خاک گران جنبش نهد بر دوش باد

ای عماری کش به زور میل او بازم گذار

[...]

آمد برم سحرگه آن ترک سیمتن

با طره‌ای سیاه‌تر از روزگار من

مویش فراز رویش آزرم غالیه

رویش به زیر مویش بیغارهٔ سمن

مویی چگونه مویی یک راغ ضیمران

[...]

ای ترک چه باشد دگرت باز بهانه

کامروز برون آمده‌ای مست ز خانه

نگشوده هنو چشم ز مستی شبانه

بر رخ نزده آب و به گیسو گل و شانه

نابسته کمر گشته‌ای از خشم روانه

[...]

روی ایشان را بگردانند چون

سوی دوزخ تا ببینند آن شئون

این چنین گوید کای پروردگار

با ستمکاران مکن ما را تو یار

بر تو یا رب می بریم اینک پناه

[...]