ای برده به زلف کفر و دینم

وز غمزه نشسته در کمینم

سرگشته و سوکوار از آنم

شوریده و خسته دل ازینم

تا دایره وار کرد زلفت

[...]

گل گفت که در خاک چرا ننشینم

چون از زر خود دست تهی می‌بینم

زر بر کف دست داشتم باد بریخت

در خاک فتاده‌ام زرم می‌چینم

که تامن نیز هر یک را ببینم

ز جمله آنک خواهم بر گزینم

همه صاحب جمالان را به بینم

درون پرده با هر یک نشینم

نه دل ماند و نه دنیا و نه دینم

چنین که‌امروز می‌بینی چنینم

که هر جائی که می‌باید نشینم

زهر خوردی که می‌خواهم گزینم

که گر صیّاد بیند همچنینم

دهد حالی بگازر پوستینم

دریغا ای لطیف نازنینم

که ماندی همچو گنجی در زمینم

دگر ره گفت اگر دوزخ نشینم

کجا شد آن همه اعمالِ دینم

میان این دو گورستان زمینم

به‌دست آور که من زان نه‌، نه زینم

چو بی رویت نه دل ماند و نه دینم

چرا سرگشته میداری چنینم

اگر بار دگر رویت به بینم

به خلوت یک زمان پیشت نشینم

که تا من اطلس‌ِ رومی نبینم

درین خم تا بمیرم می‌نشینم

من حیران کزین محنت حزینم

شبان روزی ز دیری گه چنینم

ز کوثر آب آرد حور عینم

نهد کرسی ز چرخ هفتمینم

اگر گویم بکش دامن زکینم

جهی با دست همچون آستینم

چو تو تنها نشاندی بر زمینم

ملامت از که میآید چنینم

چو در جان خودت پیوسته بینم

چرا پس ز انتظار تو چنینم

ز خشم جان خود را خود بکینم

که تو در جانی و من جان نبینم

چو در دریا ستاره مینبینم

درین دریای چنین گمراه ازینم