غافلی برخاست پنداشت آن سلیم

کانکه عاشق نیست کاریست آن عظیم

کرد مجنون یاد سوگندی عظیم

گفت تا در کوی او گشتم مقیم

بر جگر آبم نماند و در جحیم

یا همه زقّوم یابم یا حمیم

داشت اندر خانه اسحق ندیم

بندهٔ در خدمت او مستقیم

روی آن دارد که تو در راه بیم

تا که جان داری چنان باشی مقیم

اوفتاد آخر به مرو و شد مقیم

عقل اندک داشت تحصیل عظیم

زانکه گر مردی ببینی ای سلیم

همچو حیزان در گریز آیی ز بیم

آن مخنث دید ماری را عظیم

جست همچون باد بر بامی ز بیم

یوسفی در مصر جان داری مقیم

هر زمانت میرسد از وی نسیم

گر دو عالم خصم تو افتد مقیم

بس بود از یوسف خویشت نسیم

نه ز کشتن باشدم یک ذره بیم

نه بترسم از بلا چون تو سلیم

بر ره دیگر نبشته کای سلیم

گر فرو آئی بدین راه عظیم

هر دو گفتندش که گستاخی عظیم

مینیارد هیچ گستاخیت بیم

هیچ هستم من ندانم یا نیم

چون همه اوست آخر اینجا من کیم

بیشتر غمشان ازان بینم مقیم

تا چرا آخر خداوند کریم

تا تو با نفسی و شیطانی ندیم

پیشه خواهی داشت کناسی مقیم

گفت من از دست شیطان رجیم

می ندارم ذرهٔ از مرگ بیم

سالک آمد پیش شیطان رجیم

گفت ای مردود رحمن و رحیم

کردی از محمودم از صد گونه بیم

گفت بدهد او سزای تو مقیم

از گلیمی آمدی بیرون کلیم

در شبانی پادشا گشتی مقیم