تا نپردازی تو از نفس خسیس

در نجاست گم شد این جان نفیس

پیش شاهان تحفه‌ای باید نفیس

مردم بی تحفه نبود جز خسیس

کسی هفتاد سال از مکر و تلبیس

نهد گام ای عجب بر گامِ ابلیس

چو آدم شد دگر ره آمد ابلیس

بخواند آن بچهٔ خود را بتلبیس

که او را از چه پذرفتی ز ابلیس

دگرباره شدی مغرور تلبیس

چنین گوید بصاحب نقد ابلیس

که ای از من ربوده گوی تلبیس

چرا در چشم تو خردست ابلیس

که ره زن شد بزرگان را بتلبیس

در آن ساعت که ملعون گشت ابلیس

زبان بگشاد در تسبیح و تقدیس

زهی رحمت که گر یک ذرّه ابلیس

بیابد گوی برباید ز ادریس

بسی با او بکرد ابلیس تلبیس

به کار آمد کنون تلبیس ابلیس

ببین چندین هزاران سال کابلیس

نبودش کار جز تسبیح و تقدیس

زهی رحمت که گر یک ذره ابلیس

بیابد گوی برباید ز ادریس

چه خواهی کرد جای مکر و تلبیس‌؟

ز دنیا بگذر و بگذار ابلیس

چو این مذهب بنا داده به ادریس

بهشتش نقد دان اعداش ابلیس

ازان بادی که تو دانی و ابلیس

بدم بروی بدامش کن بتلبیس

برو ای شوم سرداده بتلبیس

که در شومی سبق بردی ز ابلیس

اگر بر ره نهم دامی بتلبیس

ز بیم من بتک بگریزد ابلیس

نمی‌دانست شاه آن زرق و تلبیس

که استادست گل شاگردش ابلیس

حکیمی و پزشکی کرد تلبیس

که تا از راه برد او را چو ابلیس

تویی جبریل هم بر فرش ادریس

چرا پیکی کنی در عرش بلقیس