کسی کز سرمه میلی درکشیدی

ز ماهی تا بساق عرش دیدی

شهادة عرضه کردی گر شنیدی

نکُشتی ور نه حالی سر بریدی

بدو گفتا که چون قرآن شنیدی

فلا اَنسابَ بَینَهُم ندیدی؟

دمی گر بر سر گوری رسیدی

در آن گور آنچه می‌رفتی بدیدی

مگر پنبه ز گوشت برکشیدی

که موی خویش همچون پنبه دیدی

چو پیش نام پیغامبر رسیدی

از آنجا محو کردی یا بُریدی

فلک گر گوی سیمینش ندیدی

چو گوی بی سر و بُن کی دویدی

وگر یوسف جمال خود بدیدی

ترنج و دست را بر هم بُریدی

ز کنعان بوی پیراهن شنیدی

چو دیدی این دمش گوئی ندیدی

که یافت ازخدمتش مویم سپیدی

بآخر کار آمد نا امیدی

ز مشتی خاک ما را آفریدی

کُلی بر کلِّ کَونم بر گزیدی

تو در آیینهٔ روی خویش دیدی

تو پنداری سخن از خود شنیدی

تو ای زر زرد گرد از ناامیدی

تو نیز ای سیم میکن این سپیدی

ز دریا گرچه بالایی گزیدی

ولیکن در کمال خود رسیدی

چو زین گلخن بدان گلشن رسیدی

همان انگار که‌این گلخن ندیدی

حیات لعب و لهوست اینچ دیدی

حیوه طیبه نامی شنیدی

عزیزا سر جان و تن شنیدی

ز مغز هر سخن روغن کشیدی

ز دوری بوی بریانی شنیدی

چو بریانی بدیدی در رمیدی

خیالست آنچ دانستی و دیدی

صدایست آنچ در عالم شنیدی

گر آنجا بایدت کز من شنیدی

همی از خود بر آنجا رسیدی