واقعهٔ عشق را نیست نشانی پدید

واقعه‌ای مشکل است بسته دری بی کلید

تا تو تویی عاشقی از تو نیاید درست

خویش بباید فروخت عشق بباید خرید

پی نبری ذره‌ای زانچه طلب می‌کنی

[...]

گر ما به هزار تک بخواهیم دوید

آخر طمع از خویش بخواهیم برید

فی الجمله تو هر چه بایدت نامش کن

چیزی است که ما درو نخواهیم رسید

جانی که به نورِ حق ندارد امّید

در عالم اوهام بماند جاوید

چون ذرّهٔ ناچیز بوَد در سایه

چون کودکِ یک روزه بوَد در خورشید

نه هیچ کس از قالب دین مغز چشید

نه هیچ نظر به کُنْهِ آن مغز رسید

هر روز هزار پوست زان کردم باز

مغزم همه پالوده شد و مغز ندید

جانم که به لب از لب لعل تو رسید

دل تحفه به پیش لب لعل تو کشید

خوی خشک نمیکند زخون چون گل لعل

زان سنبل ترکز لب لعل تو دمید

هر نظر کز حق بسوی او رسید

کوکبی گشت و طلب آمد پدید

خواست شد در ناو مادر کان بدید

شد سوی درز آب حالی برکشید

در وصال او چو نتوانم رسید

بر محالی راه نتوانم برید

چون خبر نزدیک ترسایان رسید

کآن چنان شیخی ره ایشان گزید،

بعد از آن اصحاب را گفت آن مرید

گر شما را کار بودی بر مزید

از کجا این منزلت آمد پدید

زانچ تو کردی بدین نتوان رسید

شادمان شد نفس او کان زر بدید

رفت سوی نانوا و نان خرید

چون پس از عمری به مقصودی رسید

عین حسرت گشت و مقصودی ندید

روز دعوت ، مرد بی‌خود می‌دوید

از قضا دیوانه‌ای او را بدید

بس سبک مردی گران جان می‌دوید

در بیابانی به درویشی رسید

سایلی بنشست در پیش جنید

گفت ای صید خدا، بی هیچ قید

گفت باکی نیست، می‌خواهم پرید

تا ازین کارم چه نقش آید پدید

کان همه پیران و آن چندان مرید

خواستند از ما برون از بایزید

چون ترا دیوانگی آید پدید

هرچ تو گویی ز تو بتوان شنید

در خراسان بود دولت بر مزید

زانک پیدا شد خراسان را عمید