پدر گفتش که چیزی بایدت خواست

که آن در حضرت عزت بود راست

که گر لایق نباشد آنچه خواهی

ترا آن چیز نبوَد جز تباهی

چون ما به وجود خود هویدا باشیم

چون ما به وجود خود هویدا باشیم

تو هیچ نهیی ولیک میپنداری

تو هیچ نهیی ولیک میپنداری

کوفئی را گفت مرد راز جوی

مذهب تو چیست با من باز گوی

گفت این که پرسد ای کاره لقا

باد پیوسته خدایم را بقا

سودازدگان دین و دنیی

هرگز شنوند این سخن نی

گر چو تو پر کینه بودی مرتضی

جنگ جستی پیش خیل مصطفی

هفته‌ای باژنده در گوشه

گرسنه افتاده بد بی‌توشه‌ای

آن همی خواهم کزان سرو سهی

بهره یابم او نیابد آگی

بزد یک تازیانه سخت بروی

بدو گفتا که هان ای بیخبر هی

ز من آن جمله دعوی بود دعوی

کنون چون ذرّهٔ در تافت معنی

حکیمان را بهم بنشاند کسری

کسی زیشان نشد آگاهِ معنی

بدو گفتم که چون بیمار و زاری

ز من آید ترا تیمار دادی

چنین دادست صاحب شرع فتوی

که هر کو یک سخن گوید ز دنیی

یکی پرسید ازان دانای فتوی

که چه بهتر بوَد از مالِ دنیی

لب او داشت جام لعل پُر مَی

که بودش شادئی سرسبز در پَی

ترا گر فسحتی باید ز عقبی

تفکر کن دمی در سر دنیا

درختش صدق و اخلاص است و تقوی

همه بار درخت اسرار معنی

میامرزاد یزدانش بعقبی

که گوید فلسفه‌ست این گونه معنی

ازین هفت آسمان در راه معنی

بباید رفت تا درگاه مولی

گدایی را نزیبد پادشاهی

که با کوس و علم نبود گدایی

چه می‌گویم عجب نیست از خدایی

که بهر دانه راند آسیابی