چون روی بود بدان نکویی

نازش برود به هرچه گویی

رویی که ز شرم او درافتاد

خورشید فلک به زرد رویی

چون در خور او نمی‌توان شد

[...]

ای آفتاب رویت از غایت نکویی

افزون ز هرچه دانی برتر ز هرچه گویی

گر نیکویی رویت یک ذره رخ نماید

دو کون مست گردد از غایت نکویی

یارب چه آفتابی کاندر دو کون هرگز

[...]

هر لحظه دهد عشق توام سرشوئی

تا من سر و پای گم کنم چون گوئی

از هر مژهای اگر بریزم جوئی

تا با خویشم از تو نیابم بوئی

گاه از غم اودست ز جان میشویی

گه قصهٔ او به دردِ دل میگویی

سرگشته چرا گِردِ جهان میپویی

کار از تو برون نیست کرا میجویی

تا چند روی بیهده از هر سویی

تا کی گویی گزاف از هر رویی

گر هر دو جهان چو زلف در هم فتدت

حکم ازلی زان بنگردد مویی

چون نیست دلم را جز ازو دلجویی

سرگشته شدم گردِ جهان چون گویی

چه غصّه بدین رسد که از ملکِ دو کون

او رادارم وزو ندارم بویی

چندان که نگاه میکنم هر سوئی

از سبزه بهشت است و ز کوثر جویی

صحرا چو بهشت شد ز دوزخ کم گوی

بنشین به بهشت با بهشتی رویی

بود بر شکل کمانش ابرویی

خود کجا بد آن کمان را بازویی

اگر مبصر و گرمسموع جوئی

وگر محسوس وگر معقول گوئی

نچندان کرد با هر دو نکوئی

که من آن شرح گویم یا تو گوئی

شه عالم بایشان کرد روئی

که در خواهید هر یک آرزوئی

بعزّ عزِّ ما گر قدرِ موئی

ز ما بویش رسد از هیچ سوئی

اگر تو ذرّهٔ خاکش ببوئی

بوَد صد بحر پر تشویر گوئی

فرو رفتم بهر کوئی وسوئی

ولی برنامدم از هیچ روئی

اگر تو راضئی از ما چه جوئی

وگرنه خویش را راضی چه گوئی

که هر ذرّه ز خاکش گر بجوئی

ز خسرة صد جهان یابی تو گوئی

پدر گفتش عزیزا چند گوئی

ز غفلت ملک فانی چند جوئی

اگر داری گل اندر سر چه شوئی

سرت در گل نخواهد ریخت گوئی؟

چراغ مُرده را چندانکه جوئی

نیابی هیچ جائی، چند پوئی

ذخیره نهد او از هیچ روئی

نیندیشد ز فردا نیز موئی