ز کار فخر گفتندش که چون کرد

که الحق احتیاط از حد فزون کرد

ببین تا خاک جبریل از چه خون کرد

که قوم سامری را سرنگون کرد

بسی سودا زهر مغزی برون کرد

بسی بیدادگر را سرنگون کرد

نهنگ عشق درحالش ز بون کرد

برای خود دلش دریای خون کرد

جهانی را به معنی رهنمون کرد

ز مغز هر سخن روغن برون کرد

به بی‌راهی بس کشتی نگون کرد

به آخر سر به آبسکون برون کرد

دوبازو همچو دوران هیون کرد

بمردی شیر مردان را زبون کرد

که داند کانچه دل بر موج خون کرد

سر آخر از کجاخواهد برون کرد

چو هرمز دشت خوزان پر ز خون کرد

علم شاه سپاهان سرنگون کرد

شه زنگ از حبش لشکر برون کرد

فلک را پایگاهی قیرگون کرد

همه غوّاصی دریای خون کرد

بخون در رفت و زخون سر برون کرد

گل تر، پیرهن را نیلگون کرد

چو نیلوفر بافسون سر برون کرد

عوام الناس خود خود را زبون کرد

بدریای جهالت سرنگون کرد

مرا عشقش ز بود خود برون کرد

به کوی وحدتم او رهنمون کرد

مرا عشقش ز بود خود برون کرد

بکوی وحدت حق رهنمون کرد

مر او را خوردن گندم زبون کرد

ز صدر جنت المأوا برون کرد

عوام الناس خود خود را زبون کرد

پدویات جهالت سرنگون کرد

خداوندا مرا دنیا زبون کرد

ز کوی عاشقان تو برون کرد

ترا دانا بحکمت رهنمون کرد

پس آنگه روح حیوانی برون کرد

همو ما را در اینجا رهنمون کرد

نمود عشق خود اینجا فزون کرد