ز پسته چند بیرون افگنم پوست

که پسته کار بیگاریست ای دوست

ببستان قدر گل چندانست ای دوست

که زیر پرده با غنچه ست هم پوست

تو مشکی و من آهو چشم ای دوست

نه هر دو بودهایم آخر ز یک پوست

بروی دشت افگن دیده ای دوست

که مغز پسته بیرون آمد از پوست

چو می بنواخت از مهر دلش دوست

ازان شادی نمیگنجید در پوست

شریعت از ره معنیست ای دوست

حقیقت را بمعنی اوست چون پوست

که حال جمله پیغمبران اوست

اگر دانی تو این اسرار نیکوست

بگویم با او سر عدل ای دوست

اگر دانی طریق عدل نیکوست

ز قرآن اهل ظاهر را بود پوست

تو از قرآن طلب‌کن مغز ای دوست

بجز او نیست چیز دیگر ای دوست

ازو میدان اگر مغزست اگر پوست

فتوح انبیا و اولیا زوست

چگویم گر بدانی جمله خود اوست

قلم راندی مرا در آخر ای دوست

که تا بیرون کنی این مغز از پوست

ترق دارد ز دیدار تو ای دوست

که دارد از تو و افتاده در پوست

تو آگاهی میان جمله ای دوست

جدا کردی حقیقت مغز از پوست

محمد شاد شد از وعدهٔ دوست

خوشا آن وعدهٔ کان وعدهٔ اوست

مگو این سی هزار دیگر ای دوست

که یکسان باشد آنگه مغز با پوست

تو داری در دو عالم جوهر دوست

نمیدانی نمیبینی که کل اوست

ترا مغز است و در خود ماندی ای دوست

از آن مغزی ندیدستی به جز پوست

وصال او اگر میبایدت دوست

برون میباید آمد پاک از پوست

اناالحق خون کجا آورد ای دوست

اناالحق گفتن اندر دم دم اوست