کرد آن دیوانه رامردی سؤال

گفت هان چونی تو ای شوریده حال

گفت بر هر پهلوئی گشتم براه

هم بتر من آمدم بیگاه و گاه

در موسم نیسان ز سما شد سوی دریا

در کسوت قطره

اشعار مپندار اگر چشم سرت هست

رازی است نهفته

فسبحان الذی اسری بعبده

الی الملکوت و الجبروت کله

نی که سنگش بر زفان بگرفت راه

تا نگوید هیچ نامی جز آله

تو نداری تاب چندانی گناه

امت خود را رها کن با اله

نیست در من این فضولی ای اله

از تعصب دار پیوستم نگاه

چون برآمد هفته‌ای گفت ای اله

گردهٔ نان مرا کن سر به راه

شادمان شد پیر و پس گفت ای اله

این چراکردی جهان بر من سیاه

از ملایک بانگ خیزد کای آله

از چه بر ما می‌زنند این خلق راه

خواندش محمود و گفتش ای گدا

خواستی هم کاسگی پادشاه

من نکردم سوی او آن دم نگاه

زانک بند راهم آمد جز اله

گفت لقمان سرخسی کای اله

پیرم و سرگشته و گم کرده راه

پس میان سجده گفتا ای اله

چون بخواهد کشت شاهم بی‌گناه

کای فرو مانده چه آوردی ز راه

گویم از زندان چه آرند ای اله

روی آن دارد کزان چندان گناه

هیچ با رویم نیاری ای اله

فراغت داری از درد من آنگه

که هستی از پس پرده منزّه

برَو تن در غم بار گران نه

بسی جان کَن چو جان خواهند جان ده

کلاه فاقه را بر فرق سر نه

بدان حرصی که باشد کمترش ده

چو شد لطف خداوندیش دایر

بران بی سایه میغ افکند سایه