دل و جانم ببرد جان و دلم

بی دل و جان بماند آب و گلم

متحیر شدم نمی‌دانم

کین چه درد است در نهاد دلم

این قدر آگهم کز آتش عشق

[...]

بعد از آن آن نور عالی‌زد علم

گشت عرش و کرسی و لوح و قلم

من بپردازم خوشی با او دلم

حل کنم بر طلعت او مشکلم

عشق گوهر آتشی زد در دلم

بس بود این آتش خوش حاصلم

بردم و بفروختم خوش شد دلم

دو درست سیم آمد حاصلم

این چنین کز مرگ می‌ترسد دلم

جان برآید در نخستین منزلم

پس به عالمیان نمودندی دلم

شرح دادندی که درچه مشکلم

گفت ای جان ودلم، بی حاصلم

چون شود از تشویر تو جان ودلم

سخت‌تر بینم بهر دم مشکلم

چون بپردازم ازین مشکل دلم

دلش دریای اعظم بود از علم

تن او کوه راسخ بود از حلم

تویی فی الجمله مستغنی ز عالم

سخن کوتاه شد والله اعلم

هم از خود سیرم و هم از دو عالم

ترا میبایدم و اللّه اعلم

همه حسن و همه خلق و همه حلم

همه لطف و همه جود و همه علم

بیا برگو همه اسرار عالم

که در وی بحرها باشد مسلم

شود درویشیت آنگه مسلم

تو باشی پادشاه هر دو عالم

حقیقت اوست قایم در دو عالم

سخن کوتاه شد و الله اعلم

ترا شد بخشش و رحمت مسلم

سخن کوتاه شد والله اعلم

چو انسان رفت پاک از ملک عالم

مر او را گشت سلطانی مسلم

کسی از زهد و تقوی شد مسلم

که پشت پا زد او بر هر دو عالم

معاد خلق دان او را به عالم

سخن کوتاه کن والله اعلم