پدر بگشاد مُهر از حقّهٔ لعل

دُر افشان گشت و کرد این قصّه را نقل

ای واقعهٔ عشقِ تو کاری مشکل

خورشیدِ رُخَت فتنهٔ جان، غارتِ دل

هرکاو نَفَسی بدید خورشیدِ رُخَت

دیوانه بوَد اگر بماند عاقل

ای پر آتش داشته پیوسته دل

هر شکایت کان ز ما داری بهل

بار عشق روی ما برجان منه

تا نگردی در غم هجران خجل

چشم راهی می‌کشم زوتر بیا

[...]

چون نبود از انبیاء و از رسل

هیچ کس یک جزویی از کل کل

روزحشر از بهر مشتی بی عمل

امتی او گوید و بس زین قبل

هرک بود از انبیا و از رسل

جمله با دین تو آیند از سبل

مهدی اسلام و هادی سبل

مفتی غیب و امام جز و کل

عقلِ مادرزاد کن با دل بَدَل

تا یکی بینی اَبَد را با اَزَل

هر دلی کز عشق زر گیرد خلل

در قیامت صورتش گردد بدل

گر تو یعقوبی به معنی فی‌المثل

یوسفت ندهند کمتر کن حیل

جسم تو جزوست و جانت کل کل

خویش را عاجز مکن در عین ذل

محو گردد صورت آفاق کل

عزها کلی بدل گردد به ذل

تا بدانی تو که از چنگ اجل

کس نخواهد برد جان چند از حیل

اهل زندان را نبود از جزو و کل

هیچ چیزی نیز الا بند و غل

شیخ غوری، آن به کلی گشته کل

رفت با دیوانگان در زیر پل

چون سراین حقه برگیرد اجل

هر که پر دارد بپرد تا ازل

گر پلیدی گم شود در بحر کل

در صفات خود فروماند بذل

بعد از آنش محو کرده محو کل

زان همه عزت درافکنده بذل

بعد از آن او را بقایی داده کل

عین عزت کرده بر وی عین ذل

ز شوقش کوه رفته پای در گل

بمانده واله و حیران و بی دل