ای آنکه ز نفسِ شوم در آکفتی

وز آرزوی روی بتان در تفتی

انگار که هرچه آرزو میکندت

دریافتی و گذاشتی و رفتی

زمانی در کنار شیخ رفتی

زمانی بر سر سجّاده خفتی

گهی بوئیدی آن نان گه گرفتی

گهی چون عاجزان لختی بخفتی

چرا برخاستی چون می‌بخفتی

چرا می‌آمدی چون می‌برفتی

بیفتادی و عقل از وی برفتی

ز مدهوشیش جان از تن نهفتی

میان گاو چندینی چه خفتی

لُباده برفکن بر گاو و رفتی

دم باد صبا خوردی شکفتی

به دست هر کس و ناکس بیفتی

به راه حق چنین تا شب بخفتی

به راه راستی گامی نرفتی

چو رفتی رفتی از دنیا و رفتی

دگر هرگز به دنیا در نیفتی

به هر گامی که در ره برگرفتی

به سوزِ جان و دردِ دل بگفتی

بدست چپ نماید این شگفتی

تو پای راست نه در پیش و رفتی

پذیرفتم منت تا خوش بخفتی

بدان یک بیت توحیدم که گفتی

نبودش خواب گر یک دم بخفتی

برو ماهی و مه ماتم گرفتی

اگر راضی نیی با من چه خفتی

برو دنبال زن بر ریگ و رفتی

بیا از حال قاضی گوی و مفتی

چرا خوردی چو ایشان و نخفتی

همیشه از کسان این سر نهفتی

بآخر آشکارا بازگفتی

دگر پرسی ز قاضی و زمفتی

جواب این سخن بشنو که گفتی

مثال مردهٔ آن دم که خفتی

نه بیداری نظر کن خویش و رفتی

حقیقت آنچه اینجا گه تو گفتی

در اسرار ما اینجا تو سفتی

که دارد ذات کل ورنه نگفتی

دُرِ اسرار اینجاگه نسفتی